“Bizde kasklar kullanma kılavuzu ile birlikte satılır” diyor rehberimiz.
Bugüne bugün iki adet kask sahibi bir kimse olarak düşünüyorum, bir kask kullanma kılavuzunda ne yazıyor olabilir? “Kafanıza geçiriniz!” mi?
30’larındaki kadın rehberimiz otoriter bir tavırla motor gibi anlatıyor: Polis kaskı olmayanın motorunu bir ay bağlıyormuş. O yüzden sürücüler zorla kask takmaya başlamış. Fakat yağmur ya da güneşten korunmak için herkesin şapka taktığı bu memlekette kimse şapkasını çıkarmıyormuş kask takacağı zaman, şapkanın üzerine takıyormuş. Bunu gören devlet mecburiyet koymuş, kaskların içine kullanma kılavuzu konacak ve “Şapkanızın üzerine takmayınız” yazacak!
“Yok artık!” diyorum içimden. Bizi Cu Chi Tünelleri’ne götürecek otobüsün içindeyiz. Kırkbeş dakikadır anayola çıkmak için şehir içindeki motor trafiğini yarmaya çalışıyoruz. Rehberin vıdı vıdısından bunalıp başımı camdan yana çeviriyorum. Belgin Doruk modeli güneş siperlikli, puantiyeli şapkasının üzerine kaskını takmış bir kadın yanımızdan geçiveriyor. Karşı şeritten beyzbol şapkasının siperliğini zar zor kaskının içinde çıkarmış bir amca ardından… Motosiklet diyarı Saygon’a hoşgeldiniz!
Bizim aşina olduğumuz adıyla Saygon, bugünkü resmi adıyla Ho Chi Minh City (Okunuşu: Ho Şi Min Siti)’deyiz. Phnom Penh’den yalnızca 35 dakikalık uçuşla geldik, ama 35 yıl ileriye ışınlandık sanki. Birden devir değiştirdik. Kalabalığı, trafiği, kozmopolit görüntüsü, bir yanda Gucci, Prada dükkanları ve Starbucks’ları, diğer yanda bitli turist otelleri ile bana pek bir İstanbul’u anımsattı burası.
Kamboçya’da çok motosiklet gördük zannetmiştik, meğer yanılmışız. Sekiz milyon nüfuslu koca şehir Saygon’da tam 4.000.000 adet motosiklet var. Bir başka deyişle, ehliyet yaşının altındakiler ve üstündekiler hariç herkes motorlu! Son yıllarda Çin’den gelen 250 dolarlık motorlar sayesinde caddeler dolmuş. Bilmiş ses tonlu gergin rehberimiz noktayı koyuyor: “Bu şehirde motoru olmayan sevgili bulamaz!”
Anlatılmaz yaşanır, buyrun izleyin: